تکنیک های پانسمان زخم های مزمن
پانسمان زخم های مزمن: زخم مزمن، زخمی است که از نظر فیزیولوژیکی به دلیل اختلال در چرخه ترمیم زخم، بر اثر اختلال در آنژیوژنز، عصب دهی یا مهاجرت سلولی، و یا دلایل دیگر، بهبود طبیعی زخم انجام نمی شود. زمان مورد انتظار برای اپیتلیال سازی کامل بسته به عوامل متعددی از جمله بیماری های همراه (به عنوان مثال، دیابت، بیماری خودایمنی، بیماری شریان محیطی)، افزایش شاخص توده بدن، مکان آناتومیک و داروها متفاوت است. با این حال، صرف نظر از علت، بهبود زخم معمولاً با سرعت قابل اندازه گیری پایدار، پیشرفت می کند. به همین دلیل هم دارای اهمیت زیادی می باشد.
در پانسمان زخم های مزمن اگرچه هیچ چارچوب زمانی خاصی وجود ندارد که به وضوح زخم حاد را از یک زخم مزمن متمایز کند، برخی معتقدند که عدم کاهش تقریباً 15 درصدی در هفته یا تقریباً 50 درصدی کاهش سطح زخم در یک دوره یک ماهه نشان دهنده وضعیت مزمن است. نمونه هایی از زخم های مزمن شامل زخم های جراحی یا تروماتیک غیر التیام یافته یا عفونی، زخم های وریدی، زخم های فشاری، زخم پای دیابتی و زخم های ایسکمیک است. زخم های مزمن مربوط به بدخیمی نیاز به درمان مناسب بدخیمی دارند، اما در برخی موارد، تسکین ممکن است تنها چیزی باشد که می توان ارائه داد.
مراقبت موضعی از زخم های مزمن
نکات مهم در پانسمان زخم های مزمن. درمان موضعی به منظور کاهش درد و خارش، به حداقل رساندن عفونت و خونریزی از زخم، و مقابله با دردسرسازترین مشکلات مزمن زخم است که بیمار را از نظر جسمی و روحی تحت تأثیر قرار می دهد، مانند ترشح بیش از حد که می تواند منجر به بوی نامطبوع شود. مانند زخم های حاد، مراقبت موضعی از زخم های مزمن شامل دبریدمان و پانسمان مناسب زخم است. بقایای بافت نکروزه یا بافت غیر قابل احیا باید برداشته شوند. مراقبت موضعی مناسب یک عنصر مهم برای آماده سازی بستر زخم برای پذیرش پیوند پوست یا فلپ یا برای بسته شدن در صورت لزوم است.
پانسمان زخم های مزمن برای پوشاندن زخم ها استفاده می شود تا شرایط بهینه برای روند بهبود زخم فراهم شود. ویژگی های مورد نظر یک پانسمان ایده آل زخم برای عملکرد بالینی کارآمد باید به شرح زیر باشد:
حفظ رطوبت در محیط زخم در حین جذب یا حذف مایعات و ترشحات اضافی |
| اجازه انتقال گاز |
محافظت در برابر تهاجم میکروبی |
| ایجاد مانعی برای محافظت از زخم در برابر ضربه های خارجی |
| امکان برداشتن آسان یا داشتن خواص زیست تخریب پذیر برای جلوگیری از تعویض دردناک و آسیب به بافت های تازه تشکیل شده. |
| زنده نگه داشتن سلول ها و کاهش نکروز سطح |
| کاهش درد زخم |
| مقرون به صرفه بودن |
انواع مختلفی از پانسمان زخم های مزمن وجود دارند، اما کاربرد آنها بسته به ویژگی های زخم، مانند عمق زخم، میزان عفونت زخم، نوع بافت بستر زخم و مقدار ترشحات، موارد مصرف آنها مشخص می شود. زخم های مزمن بر کیفیت زندگی تأثیر می گذارند و به دلیل طولانی شدن دوره درمان، بار اقتصادی ایجاد می کنند. اثرات عوامل مختلف مانند فشار، ایسکمی، التهاب و استرس می تواند باعث تاخیر در بهبودی شود. روش های مختلفی مانند دبریدمان، اکسیژن درمانی هایپرباریک، درمان اولتراسوند و الکترومغناطیسی، درمان زخم با فشار منفی و پیوند پوست برای درمان زخم های مزمن استفاده شده است.
مزایا و معایب پانسمان زخم های مزمن
در پانسمان زخم های مزمن هر روشی مزایا و معایب خاص خود را دارد. دبریدمان به طور قابل توجهی درمان زخم را با کوتاه کردن زمان بهبودی، بهبود می بخشد. اکسیژن درمانی هیپرباریک گران است و استفاده از آن محدود به زخم پای دیابتی است. برای زخم های وریدی و فشاری و برش های جراحی می توان از اولتراسوند و الکترومغناطیسی درمانی استفاده کرد. با این حال، اگر از پارامترهای مناسب استفاده نشود، این درمان ها ممکن است به طور سطحی به بافت های اندوتلیال آسیب بزنند یا بسوزانند. درمان زخم با فشار منفی تحرک بیمار را محدود می کند. علاوه بر این، سر و صدای بیش از حد در طول درمان باعث ناراحتی بیمار می شود.
پیوند پوست نسبت به روش های دیگر گران تر است و نیاز به روش های پیچیده ای دارد. تمامی تکنیک های فوق الذکر نیازمند متخصصین بالینی با امکانات بهداشتی کاملاً مجهز هستند. پانسمان زخم های مزمن معمولا در درمان زخم های مزمن استفاده می شود. آنها را می توان به شکل فیلم، گاز، فوم، هیدروکلوئید، پانسمانهای بیولوژیک و هیدروژل ساخت. استفاده از آنها برای جلوگیری از آسیب یا عوارض بیشتر در زخم موثر هستند. شرکت رسا سلامت آروند با توجه به اینکه محصولات تولیدی خود را بر اساس نیاز بیماران و خواست درمانگران تولید می کند محصولات مختلفی در حوزه درمان زخم های مزمن طراحی کرده و بخشی از آنها به بازار ایران عرضه شده اند.
